પ્યાસ કેરૂં

પ્યાસ કેરૂં પારખું કરતાં અમે બેસી રહ્યાં,
જિંદગીના જામને ભરતાં અમે બેસી રહ્યાં.

સ્થિરતાપૂર્વક સફર કરતાં અમે બેસી રહ્યાં,
પૃથ્વીના આસન ઉપર ફરતાં અમે બેસી રહ્યાં.

વાસ્તવિકતાની અછતમાં એ જ ઉપયોગી હતાં,
એટલે તો સ્વપ્ન સંઘરતા અમે બેસી રહ્યાં.

બે ય સ્થિતિમાં અમારું સ્થાન ઉપવનમાં જ છે,
ડાળ પર ખીલતાં અને ખરતાં અમે બેસી રહ્યાં.

દીપ જેવી આ દશામાં ક્યાં હતાં અમને ચરણ?
તેજની વાટે જ વિસ્તરતાં અમે બેસી રહ્યાં.

હોઠ પર તો તારે માટે મૌનનાં તાળાં હતાં,
હૈયે તારું નામ ઉચ્ચરતાં અમે બેસી રહ્યાં.

હેડકી આવી છતાં નહોતી મિલનની શક્યતા,
કોઈને અમથા જ સાંભરતા અમે બેસી રહ્યાં.

કોઈ તો ઊંચકી જશે બેફામ એવી આશમાં,
જિંદગીની વાટમાં મરતાં અમે બેસી રહ્યાં.